Metoda georadarowa (GPR) opiera się na obserwacji odbić fal z krótkich impulsów elektromagnetycznych. Impulsy te są transmitowane do nawierzchni bądź w głąb materiału, a następnie odbijają się od granic materiałów lub elementów takich jak np: zbrojenie, infrastruktura podziemna lub puste przestrzenie). Odbite fale są rejestrowane przez odbiornik.

Czasy trwania pomiędzy każdym prześwietlaniem i odbitym sygnałem są zapisane wraz z odległością pomiędzy skanami tak aby zapewnić ciągłość przekrojów nawierzchni lub struktury materiału umożliwiając szybką ocenę grubości i stanu technicznego na dużych obszarach.

Poprzez ocenę amplitudy, fazy i rozproszenia sygnału możliwe jest określenie grubości materiału i zmian w rodzaju konstrukcji. W wielu przypadkach możliwe jest oznaczenie spękań i zmian w zagęszczeniu materiału, połączeń międzywarstwowych oraz względnej wilgotności.